Koń małopolski to określenie konia półkrwi angloarabskiej, hodowanego w południowej i południowo-wschodniej Polsce.

Mała głowa w typie orientalnym, oczy duże, o łagodnym wyrazie. Chrapy rozwarte, ruchliwe. Szyja długa, klatka piersiowa wydatna, głęboka i dość szeroka, nieco słaby grzbiet o niewyraźnym kłębie, kończyny długie, mocne i szlachetne. Ogon i grzywa długie, nie powinny być podcinane. Niektóre konie (zwłaszcza te z duża domieszką krwi arabskiej) odstawiają ogon od zadu. Sierść miękka, jedwabista. Umaszczenie dowolne, ale najczęściej spotykane gniade.

Konie małopolskie są zrównoważone, łagodne, chętne do pracy, pojętne i inteligentne. Temperament odziedziczony po arabskich przodkach jest cechą pozytywną koni małopolskich. Dobrze ułożone są grzeczne i wesołe, chociaż nie przesadnie spokojne. Po wojskowych przodkach odziedziczyły odwagę i waleczność. Łatwe w hodowli, niewybredne w kwestiach żywieniowych, cieszące się dobrym zdrowiem.