Na zdjęciu Lola, Sandra i Moris.
Kuc szetlandzki  pochodzi z Wysp Szetlandzkich, oddalonych o 185 kilometrów od pn.-wsch. wybrzeży Szkocji.

Kuce szetlandzkie mają mocną, silną budowę ciała, głęboką klatkę piersiową, krótką i grubą szyję, charakterystycznie obwisły brzuch. Ich krótkie, ale mocne kończyny mają wyraźne szczotki pęcinowe. Grzywa i ogon szetlandów są nadzwyczaj obfite, sierść na całym ciele jest gruba i gęsta. Dawniej, gdy kuce żyły na wolności, grube futro stanowiło dla nich ochronę przed niekorzystnym klimatem Wysp Szetlandzkich.

Jeśli wziąć pod uwagę jego masę, to przy niewielkim wzroście kuc szetlandzki jest najsilniejszym koniem świata. Jego siła sprawiła, że mieszkańcy Wysp Szetlandzkich przez wiele tysięcy lat wykorzystywali go do pracy.

Dla wielu osób to właśnie ten malutki, bujnie owłosiony konik jest symbolem kuca. W krajach anglojęzycznych pieszczotliwie nazywa się go Shetty. Ze względu na miły charakter i cierpliwość, a także oczywiście odpowiedni wzrost, kuc szetlandzki świetnie sprawdza się jako wierzchowiec dla najmłodszych dzieci.

W XIX wieku kuce szetlandzkie wykorzystywano do pracy w angielskich kopalniach, obecnie świetnie nadają się do małych bryczek i dziecięcej jazdy wierzchem.
Kuce szetlandzkie to jedne z najłagodniejszych kuców. Właśnie z tego powodu są najpopularniejszymi wierzchowcami dla małych dzieci. Są łagodne, cierpliwe, łatwe w prowadzeniu, bardzo spokojne. Lubią dzieci, są, więc dla nich wspaniałymi towarzyszami zabaw i pierwszych prób jeździeckich.